A że jest ich bardzo dużo, to jedna noc należy do tych z powieści historycznych, kolejna do bohaterów powieści o miłości, jeszcze inna to podróżnicy i wagabundy, a w kolejną swoje psoty urządzają bohaterowie bajek … i tak noc w noc, aż do dnia, gdy nocą w bibliotece pojawili się czytelnicy …. i wcale nie sami, bo z całą plejadą bieszczadzkich diabłów.
Były i biesy, i czady, i dusiołki, i dydki łabate, a każdy o innym imieniu i właściwościach duszy …. a bo to licho wie, czy diabły duszę mają?
W tę wyjątkową noc,

Noc Bibliotek,
pod wagą, gdzie anioł z diabłem dobre uczynki ważą, przy portrecie „czerwonego”, co to go komuniści na wystawę nie puścili i tego od pędzenia gorzałki, co to aparatury do dzisiaj pilnuje i jeszcze paru innych, płonęły świece…
Jakże by to było, żeby w bibliotece książki nie czytać, dlatego ta niezwykła noc od legendy się zaczęła. Od legendy o Kamieniu pod Leskiem, ale nie tej, co to matka córkę przeklęła, ani tej, co to bies „Czulniasty” kościół w Lesku głazem chciał zniszczyć, ale legendy o prawdziwej miłości, w której dziewczyna na ukochanego czekała … i czeka.
Ale, że

diabły na swoją noc przyszły,
to prędziutko Zdzicha Pękalskiego obsiadły i musiał o nich opowiadać.
I płynęły wspomnienia i opowieści o zdarzeniach i miejscach, czasie i strachach, co to diabły ludziom napędzały i o tych, co i pomagały, bo czady lubiły ludzi i prędzej psotę jakąś zrobiły niż człowieka skrzywdziły.
Noc za oknem była coraz czarniejsza, świeca jedna zgasła, a Zdzichu opowiadał, opowiadał, opowiadał … aż i jego zmogły te diabelskie pomioty i czas na poczęstunek nastał.  I to jaki poczęstunek.
Z dawnych czasów nam nie tylko kupa diabłów pozostała, ale i coś znaczne smaczniejszego! …
 

Proziaki!!!
Prawie ciepłe jeszcze były, gdy Andrzej Szelc je przyniósł dla wszystkich. Dobry proziak, to tylko z dobrym zimnym mlekiem smakuje, ale jak kto był na mleko uczulony, albo inne smaki wolał, to czerwone wino dostał. Do proziaka! A duże były, i takie jak nasze babcie na blasze, na opalanej drewnem kuchni robiły. I smaczne! i syte ... Oj, trzeba będzie namówić Andrzeja, żeby smakołykiem nie tylko swoich częstował, ale i turystom niezwykłego smaku dał spróbować. Bo jak do Leska zjadą, to niech, jak w Krakowie obwarzanka, tak w Lesku proziaka spróbują i na drogę wezmą! A co!
A ciepłych dni coraz więcej i gości w Bieszczadach chcielibyśmy mieć bez liku, bo pochwalić się mamy czym. Piękne widoki, urokliwe zakątki, miejsca święte i najpiękniejsze zabytki. Żeby naszym mieszkańcom przypomnieć, gdzie te śliczne cuda się znajdują film o tym wszystkim pooglądali.
 

„Bieszczady z siodła”.
O komańczowskim Klasztorze, gdzie prymas przebywał, o Jeziorkach Duszatyńskich, co je diabeł zrobił, o Sinych Wirach i schowanym w lesie kamiennym kościele Łopienki, o „Kapliczce Szczęśliwego Powrotu” i „Ogrodach Miłości”, o cerkwiach drewnem malowanych, freskach leskiego kościoła i macewach na kirkucie, o ruinach zagórskiego klasztoru, co duchem starego mnicha i rycerza kamiennego straszy i o cudownym obrazie Matki Boskiej Zagórskiej, Królowej Bieszczad, co zdrowie chorym przywraca i jeszcze wielu, wielu innych bieszczadzkich cudach …. Chwalmy się !!!
Za ten film największy proziak ze szklanicą mleka, dobrym ludziom się należy, tym co pomocy nie poskąpili i teraz, jak gdzieś tam daleko, w innych miastach nasz film oglądają, to w Bieszczady przyjechać chcą i to już !
 

I tak noc w bibliotece mijała, a do domu trochę strach było iść, bo to wiesz, którego z czortów po drodze spotkać możesz?
Grupkami, sąsiadka z sąsiadem, koleżanka z koleżanką, jeszcze inni w samochody się pochowali, cichutko, żeby złego nie budzić, wrócili goście naszej biblioteki do domów. Niektórzy z dobrą książką, na dobre sny zabraną.

Bo czasem świat fantazji piękniejszy od tego za oknem i wtedy warto do tego świata się schować. Chociaż na chwilkę.