Jak opisuje Edward Orłowski, ze szczątkowych informacji wiadomo, że wśród pracowników nadleśnictwa deportowani zostali: rodzina nadleśniczego Józefa Stracha, Kendzińscy, Jedliczkowie, Sodomowie, leśniczy Walerian Laszkiewicz z Krościenka, gajowy Józef Zacharko. Nie wiadomo jaki los spotkał wielu innych leśników z tego nadleśnictwa.
 Nie wszystkim zesłańcom, stłoczonym w bydlęcych wagonach -„tiepłuszkach", udało się dotrzeć na miejsce „spiecposielienija" w dalekiej Syberii i Kazachstanie. Wielu zmarło w drodze podczas kilkutygodniowej podróży w głodzie i chłodzie.
Niewielu leśnikom-zesłańcom udało się wyrwać z nieludzkiej ziemi. Pierwszym „szczęśliwcom" powiodło się po pogłosce o formowaniu się korpusu gen. Andersa. Walczyli później w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Ci którym udało się przeżyć w tajdze do końca wojny, zwalniani pojedynczo wracali do kraju w przeciągu lat 1946-52. Jednak tysiące leśników i ich rodzin, których nawet personalia nie są ustalone, zmarło. Bez godnego pochówku spoczęli w bezkresach Syberii.
Brak jest wyczerpujących opracowań dotyczących strat poniesionych przez leśników zesłanych w głąb ZSRR. Przyjmuje się, że deportacje ze wschodnich terenów Polski objęły 45,5 tys. leśników i robotników leśnych oraz 67,8 tys. członków ich rodzin, co stanowi 75 % zatrudnionych.
Data 10 lutego 1940 roku ma zatem wielkie znaczenie w historii leśnictwa i domaga się pamięci.

(md, vg)

Źrodło: E.Orłowski/Nadleśnictwo Komańcza